Het is denk ik een beetje hetzelfde als heel
langzaamaan verdikken. 100 gram hier, 400 gram daar na een week alleen chips te eten tijdens uw regels, etc, etc.
En dan komt plots de dag dat ge uw jeans niet
meer dichtkrijgt. En niet een jeans die pas gewassen is (want wie krijgt die
dicht?), maar één die al een paar weken semi-vuil en goed ingedragen op de
vloer van uw slaapkamer ligt. Frons frons. Toch maar eens op de weegschaal gaan
staan en HOLY CRAP. We zijn 4 kilo bijgekomen. Maar het ging zo geleidelijk aan dat ge er
niks van merkte.
Ik was kaal. Dan: pluisje hier, pluisje daar.
Oh kijk, langs de zijkant staat plots wat haar. Het midden blijft Larry David-gewijs kaal. Even later staat ook daar wat haar. Maar ge ziet er nog los door.
Dat wordt dan wat dikker. En dan komt de dag dat ge denkt: kan ik hier nu al
mee naar buiten? Gisteren nog niet, waarom vandaag dan wel? Is dit nu een
hoofd vol haar? Ik was toch kaal? En ziet het eruit als een post-chemo kapsel
of zijn er mensen die zo vrijwillig zouden rondlopen?
U BESLIST! Maar het moest snel want... kan ik morgen zo de wei van Werchter op?
 |
| Crappy Hipstamatic foto, maar de Kodak was plat en ik moest het NU weten. |
En ge moet niet denken lief te zijn door te zeggen: ‘Ja Lena! Welkom terug in onze wereld vol haar!’ als ge eigenlijk denkt dat het nog niet echt toonbaar is. Want daar doet ge mij geen plezier mee. Wees eerlijk. En hebt ge tips over hoe ik dit manwijf-truckerskapsel wat vrouwelijker en meer fun (want toegegeven: turbans zijn kleurrijk en FUN!) kan maken: laat het mij weten.
Ciao, bellas!
|
X
