It's Joan!

Zoals beloofd. Een eigen creatie vandaag. Met dank aan Alber Elbaz van Lanvin (voor H&M, ja ja) voor de sjaal.

Sjaal: Lanvin for H&M  Kleedje: vintage

Als ik er ongemakkelijk uitzie, is dat omdat dat ook zo is. Ik sta niet graag op foto. Dat modeblogs er voor een groot deel uit bestaan om foto's van jezelf te nemen, daar had ik tot vandaag niet over nagedacht. Het zweet breekt mij uit. En deze keer niet enkel door de vapeurs (handen in de lucht voor de premature menopauze!). 

Zelf was ik heel enthousiast over de drapering van de sjaal. Want als je je ogen half sluit en je hoofd een beetje schoon houdt, lijkt het net écht haar. Niet? Een soort sixties kapsel. Nee? Jawel! 

Mijn lief vond keihard van niet. Maar een vriend die net op bezoek kwam heeft mijn hele avond goedgemaakt: 'ge hebt iets weg van Joan uit Mad Men'. Ha! Take that, cancer!

The lovely Joan uit Mad Men

Ik weet niet waarom ik zo blij was dat het (voor mij dan) op echt haar leek. Want het is geen haar. Dat ziet iedereen. En dat is ook oké. 

Maar doen alsof, zit in de menselijke natuur denk ik. Het helpt soms om jezelf voor de gek te houden. Misschien zien groenteburgers er vaak uit als vlees omdat die hard carnivoren zo sneller over de streep getrokken worden onder het motto 'net echt!'. Waarschijnlijk is het onder hetzelfde motto dat Donald Trump het overgebleven haar op de zijkant van zijn hoofd laat groeien om het dan als een toef slagroom op zijn kale hoofd te draperen. Of hij heeft het gewoon te koud met een kaal hoofd. Kan zijn. I feel your pain, D. 

Er is nog één iets dat ik zou willen meegeven. Een les die ik geleerd heb door alles wat ik nu meemaak, de emotionele rollercoaster. Een wijsheid waar iedereen iets aan heeft: het maakt niet uit hoe kaal, ziek of lelijk je 's ochtends uit bed rolt. Je zal er altijd beter uitzien dan Donald Trump. Amen.

Toedels, dudes.

Lenalena